Αυταρχισμός, Αναποφασιστικότητα κλπ. χαρακτηριστικά της εποχής

 

της Ιωάννας Ν. Τριπερίνα
Ψυχολόγου BSc MSc

 

 

Υπηρεσίες | Βιογραφικό | ΆρθραΕπικοινωνία

 

 

 

 

Αναποφασιστικότητα

 

Αυταρχισμός

 

Κοινωνικές τάξεις

 

 

 

Αναποφασιστικότητα

 

Πώς μπορούμε να διευκολύνουμε τη λήψη αποφάσεων

 

Πανικοβάλλεσαι όταν έχεις να πάρεις μια απόφαση; Ανησυχείς σκεφτόμενος/η ότι θα δεσμευτείς στη ζωή σου παίρνοντας μια απόφαση; Προβληματίζεσαι για το πώς θα ξέρεις εάν πήρες τη σωστή απόφαση; Είσαι μπερδεμένος/η και μένεις στάσιμος/η λόγω της αναποφασιστικότητας;

 

Οι αποφάσεις στη ζωή την εξελίσσουν. Οι επιλογές δημιουργούν ροή στη ζωή - χωρίς επιλογή δεν υπάρχει ροή. Κάθε απόφαση, καλή ή κακή, είναι κομμάτι του ταξιδιού της ζωής.

 

Δυσκολίες στη λήψη αποφάσεων και αντιμετώπισή τους:

 

1. Χαμηλή αυτοπεποίθηση (θα κάνω λάθος, τι θα πουν οι άλλοι).

Αναγνώρισε τις δυνατότητες και τις αδυναμίες σου. Σκέψου πώς ήταν και είναι η σχέση σου με σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή σου, κι αν σε έχει τραυματίσει κάποια απόρριψη.

 

2. Κατάθλιψη (σκέφτομαι αρνητικά, δεν μπορώ να σκεφτώ αισιόδοξα, είμαι εξουθενωμένος και αποφεύγω τη λήψη αποφάσεων).

Σκέψου ότι ακόμα και η ήπια κατάθλιψη μπορεί να επηρεάσει τη λήψη αποφάσεων, και αναγνώρισε τα καταθλιπτικά συναισθήματα. 

 

3. Άγχος (ακόμα και οι μικρές αποφάσεις είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, αποφεύγω ακόμα και το ελάχιστο ρίσκο, δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά).

Σκέψου εάν κάποιο τραύμα ή μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή σου, σου άφησε πολλά ερωτήματα για την ταυτότητά σου.

 

4. Αβεβαιότητα (σκέφτομαι καταστροφολογικά για το μέλλον και η αβεβαιότητα είναι για μένα μια τρομακτική εμπειρία που πρέπει να την αποφύγω με κάθε κόστος). 

Σκέψου ότι η ζωή είναι γεμάτη αβεβαιότητες, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Άρνηση της αβεβαιότητας είναι κάτι σαν άρνηση της ζωής.

 

5. Προσωπική ευθύνη (νιώθω υπερβολικά υπεύθυνος για όλα).

Σκέψου ότι υπάρχει και η κοινωνική ευθύνη, η ευθύνη που μοιράζεται σε όλους τους εμπλεκόμενους, η κρατική ευθύνη της παροχής ενός πλαισίου, ενός περιβάλλοντος που μπορεί να σταθεί η υγιής προσωπική ευθύνη.

 

6. Τελειοθηρία (υπεραναλύω, τα θέλω όλα, έχω πολλές επιλογές ή απουσία επιλογών, μετανιώνω).

Σκέψου πώς αντιμετωπίζεις την κριτική, κι αν έχεις δεχτεί κριτική και αποδοχή με όρους, πχ. Θα σ' αγαπώ αν είσαι καλό παιδί, καλός μαθητής κλπ.

 

7. Αυτοπεριοριστικές πεποιθήσεις (σκέφτομαι με τρόπο που με ακινητοποιεί).

Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά. Υπάρχουν τρόποι για να ισιώσει και λέγονται: ο αγώνας της ζωής.

Ακόμα κι αν εργαστείς πολύ, μπορεί να μην υπάρχουν αποτελέσματα. Υπάρχει πάντα ο αστάθμητος παράγοντας. Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ, διαρκώς εξελίσσεται.

Το ότι μια απόφαση αποδείχτηκε λάθος, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι κακό. Κάθε εμπόδιο για καλό. Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Κάποιες λάθος αποφάσεις οδηγούν σε διαφορετικά αποτελέσματα που εν τέλει μπορεί να είναι καλύτερα.

Το αυτομαστίγωμα και η αυτοκατηγορία δεν έχουν νόημα. Σκέψου τι πήγε καλά και τι θα μπορούσε να πάει καλύτερα. Ασχολήσου με το πώς θα πάει καλύτερα. Πάρε μια "αρκετά καλή" απόφαση. Συνδύασε τη λογική με το συναίσθημα.

 

8. Σχέση με τον χρόνο (αναβάλλω, αποφεύγω, το παρελθόν με καταπιέζει, το μέλλον μου βάζει εμπόδια).

Πάρε διαφραγματικές ανάσες. Κάνε ένα διάλλειμα. Ξεκουράσου. Κάνε ένα ταξίδι. Τόλμησε να κάνεις κάτι διαφορετικό, καθώς το λίγο περισσότερο ή λίγο λιγότερο από το ίδιο, δεν βοηθά.

Μην κολλάς στο παρελθόν. Μην φοβάσαι το μέλλον κάνοντας υποθέσεις. Το παρόν εμπεριέχει το παρελθόν και το μέλλον. Επικεντρώσου στο εδώ και στο τώρα, στην παρούσα πραγματικότητα. Έτσι κι αλλιώς θα καλείσαι διαρκώς να παίρνεις νέες αποφάσεις, προσαρμόζοντας-τροποποιώντας τις προηγούμενες. Μην αναβάλλεις. Φτιάξε ένα σχέδιο δράσης, ένα πρόγραμμα.

 

9. Εσωτερικό και εξωτερικό κέντρο ελέγχου (περιμένω τους άλλους ή την τύχη να με βοηθήσουν, ή θεωρώ ότι τα πάντα εξαρτώνται μόνο από εμένα).

Σκέψου την προδραστικότητα και την μεταδραστικότητα. Σε κάποιες καταστάσεις ταιριάζει η πρόβλεψη, ενώ σε κάποιες άλλες ταιριάζει η εκ των υστέρων αντιμετώπιση. Προσπάθησε να διακρίνεις τις μεν από τις δε. "Δεν έχουμε πάντα τον έλεγχο στα χέρια μας." "Μπορούμε να έχουμε τον έλεγχο των πραγμάτων που μας αφορούν". Είναι και οι δύο αληθείς προτάσεις μέσα στα όρια του μέτρου. Δηλαδή δεν είναι απόλυτες προτάσεις. Δείξε εμπιστοσύνη στο σχέδιο του Θεού για σένα. 

 

Copyright, 18/4/24, Ιωάννα Ν. Τριπερίνα. 

 

 

Αυταρχισμός

 

Αυταρχισμός είναι το πάθος να έχει κανείς απόλυτο και απεριόριστο έλεγχο πάνω σε έναν άνθρωπο, κάνοντάς τον να νιώθει ασφυκτικά, και προκαλώντας του συναισθηματικό ακρωτηριασμό ή παραμόρφωση, αποδυναμώνοντας την ανεξαρτησία, την ακεραιότητα, την κριτική σκέψη και την παραγωγικότητα του άλλου.

Κάποιοι θεωρούν καλοπροαίρετο τον αυταρχισμό, όταν ένας εξουσιάζει απόλυτα έναν άλλο για το καλό του. Ποια όμως είναι η γνώμη του "άλλου" για αυτή την καλοπροαίρετη στάση; Στις περισσότερες περιπτώσεις ο αυταρχισμός είναι μια προβληματική συμπεριφορά, ένας καταπιεστικός τρόπος σκέψης, ένα σκοτεινό συναίσθημα μέσα σε μια δυσλειτουργική σχέση, και εν τέλει ένα αρνητικό χαρακτηριστικό της προσωπικότητας. Μπορεί να ασκείται με πολλές μορφές και σε διάφορους βαθμούς, και να ταλαιπωρεί τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο, ως αυτοκαταστροφή του.

Οι άνθρωποι που έχουν στο χαρακτήρα τους αυταρχικά στοιχεία, αλλά τα εξισορροπούν με ισχυρές τάσεις αγάπης για τη ζωή, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αυταρχικοί. Η εσωτερική σύγκρουση που βιώνουν ανάμεσα στις δύο τάσεις καταλήγει συχνά σε μεγάλη ευαισθησία για τον αυταρχισμό των άλλων και σε αντίδραση στον αυταρχισμό που μπορεί να δεχτούν από άλλους. Η επίγνωση και η αντιμετώπιση του αυταρχισμού, στα πλαίσια ενός προσωπικού αγώνα που χαλιναγωγεί τα πάθη, είναι το αποτέλεσμα ενός καλλιεργημένου εαυτού, είτε προσωπικά είτε μέσω συνεργασίας με ψυχολόγο.

Όταν η ζωή ενός ανθρώπου είναι στερημένη από παραγωγικότητα καί χαρά, τότε ο έλεγχος ενός άλλου τού προσδίδει ένα αίσθημα ευεξίας. Ο αυταρχισμός είναι η μεταμόρφωση της αδυναμίας σε δύναμη. Επειδή ο αυταρχικός νιώθει ανίκανος, άψυχος και ανίσχυρος, προσπαθεί να εξισορροπήσει αυτή τήν έλλειψη αποκτώντας εξουσία πάνω σε άλλους, άλλα μέσα του παραμένει πάντα ένα τρομαγμένο παιδί, που χρειάζεται να ακολουθεί κάποιον με μεγαλύτερη δύναμη. Πράγματι, ο αυταρχισμός εκδηλώνεται προς ανίσχυρα, παθητικά πρόσωπα και όχι προς ισχυρά, στα οποία αντιθέτως ο αυταρχικός υποτάσσεται, κάνει υπακοή και αντιμετωπίζει με δειλία και δουλικότητα. Ο αυταρχισμός ενσωματώνει το σαδισμό και το μαζοχισμό, που αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο σαδιστής κάνει τον άλλο προέκταση του εαυτού του, ενώ ο μαζοχιστής κάνει τον εαυτό προέκταση του άλλου. Και οι δύο χρειάζονται κάποιον να τους συμπληρώνει. Και τα δύο μέρη του εαυτού συμπληρώνουν το ένα το άλλο, άλλοτε το ένα σε μεγαλύτερο βαθμό και άλλοτε το άλλο.

Ο αυταρχικός τύπος φαίνεται ως ιδιαίτερα ευγενικός και καλοσυνάτος, διατηρώντας ένα προφίλ καθωσπρέπει ανθρώπου. Αυτό δεν είναι μόνο μια μορφή χειριστικής συμπεριφοράς για να κατακτήσει το θύμα του, αλλά μια υπαρξιακή ανάγκη να είναι ανθρώπινος και κοινωνικά αποδεκτός.

Ο αυταρχικός χαρακτήρας δεν αντέχει την ελευθερία και φοβάται όλα όσα είναι αβέβαια και απρόβλεπτα, γιατί αυτά θα τον ανάγκαζαν να αντιδράσει αυθόρμητα καί γνήσια, ενώ αυτός έχει πάθος για τη συνήθεια που συνδέεται με τον απόλυτο έλεγχο. Για αυτόν ακριβώς τό λόγο φοβάται τη ζωή, την αγάπη, το νέο, τις αλλαγές, το ξένο, που έχουν μεγάλο βαθμό αβεβαιότητας και εμπεριέχουν το ρίσκο της απόρριψης και της αποτυχίας, τα οποία θα συνιστούσαν απώλεια ελέγχου. Αν ξεφεύγει καμιά φορά από τα καθιερωμένα, νιώθει ενοχές. Τα λάθη του (και τα λάθη των άλλων), δεν είναι ευκαιρίες να μάθει και να διορθωθεί, αλλά ασυγχώρητα ολισθήματα.

Ο αυταρχικός άνθρωπος θέλει τα πράγματα στα μέτρα του, και τακτοποιεί τις σκέψεις και τα συναισθήματα με έναν στείρο και άκαμπτο τρόπο. Δεν ανέχεται την ακαταστασία και θέλει να ελέγχει το χώρο, το χρόνο, την καθαριότητα (μότο του είναι η τάξη και η ασφάλεια). Δεν αντέχει να χάνει πράγματα, γιατί αντιλαμβάνεται ότι ό,τι χάνεται δεν μπορεί να αναπληρωθεί, ενώ είναι αγύριστο κεφάλι και έχει εμμονές. Δεν καταλαβαίνει ότι η ενεργητικότητα και η χρήση των δυνάμεων αυξάνουν τη φυσική δύναμη, ενώ η αδράνεια την εξασθενίζει.

Νωρίς στην ζωή του ανθρώπου (κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους περίπου, στο πρώτο ψυχοκοινωνικό στάδιο ανάπτυξης "εμπιστοσύνη vs αμφιβολία", σύμφωνα με τη θεωρία του Erikson), οι καταστάσεις ψυχολογικής στέρησης, όπου δεν υπάρχουν ερεθίσματα, αλλά πλήξη, και όπου οι βασικές ανάγκες για αγάπη και ασφάλεια μένουν ανικανοποίητες, χωρίς ανταπόκριση, δημιουργούν την προδιάθεση για την ανάπτυξη του αυταρχισμού, σε συνδυασμό με κληρονομικούς παράγοντες. Εξάλλου, σύμφωνα με τη θεωρία του Freud, το παιδί που στην ηλικία 2-3 ετών διέρχεται το πρωκτικό στάδιο ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης, μπορεί να καθηλωθεί σε αυτό το πρώιμο αναπτυξιακό στάδιο, όταν ικανοποιείται ελάχιστα ή υπερβολικά ως προς τις ανάγκες του κατακράτησης/απέκκρισης των περιττωμάτων του (χαρακτηριστική σε αυτό το στάδιο είναι η καθιέρωση της πεποίθησης "κάνε αυτό που σου λέω - πρέπει να σε υπακούσω", έτσι όπως το άκουσε και το έπραξε το παιδί). Στη συνέχεια, ανάλογα με το πώς θα αντιμετωπιστεί ο αναδυόμενος αυταρχισμός από κάποιους παράγοντες (όπως η ανατροφή, η παιδεία, το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα μεγαλώσει κάποιος, οι καταστάσεις που θα ζήσει και κάνουν κάποιον να νιώθει άδειος, ανίσχυρος, τρομοκρατημένος, κλπ.), ο αυταρχισμός θα εγκατασταθεί σε κάποιον βαθμό και θα λάβει κάποια μορφή στις διαπροσωπικές, στις επαγγελματικές, στις κοινωνικές σχέσεις.

Ο σύγχρονος πολιτισμός, με την παθητικότητα που προκαλεί για παράδειγμα η τηλεόραση και το διαδίκτυο, καλλιεργεί τον αυταρχισμό τόσο ως σαδισμό όσο και ως μαζοχισμό. Ο ανταγωνισμός που επικρατεί παντού, εξάλλου, προωθεί το μοτίβο της κυριαρχίας γιατί με αυτό μπορεί να επιβληθεί κανείς, πατώντας με το δίκαιο του ισχυρότερου επί πτωμάτων, σε μια κοινωνία που έχει λίγες ευκαιρίες για πολλούς υποψήφιους να τις κερδίσουν. Όμως ο πολιτισμός δεν είναι μονοδιάστατος. Υπάρχει και μια άλλη διάστασή του, μια περισσότερο ενδοσκοπικά αγαπητική κουλτούρα, που καταπολεμά τα πάθη της, τα βάζει ακόμα και τον ίδιο της τον "εαυτό", όχι καταστροφικά, αλλά δημιουργικά, σε μια προσπάθεια να περιορίσει τις αδυναμίες της και να διευρύνει τις δυνατότητές της, κατά τη διάρκεια της συνάντησης με τον "άλλο". Στα πλαίσια αυτού του πολιτισμικού ήθους, ο άνθρωπος κρίνει αλλά δεν κατακρίνει, εξηγεί και εξηγείται, ακούει και συνδιαλέγεται, αμφισβητεί και προτείνει, σέβεται και αποδέχεται (κι ας μην παραδέχεται), συγχωρεί και ευγνωμονεί. Και τον αυταρχισμό ακόμα τον υποδέχεται με ενσυναίσθηση για να του δώσει την ευκαιρία να αλλάξει, εάν το θέλει. Κι αν αυτό το "άλλο" πολιτισμικό ήθος, το λιγότερο διαδεδομένο όπως φαίνεται, δεν τυγχάνει ενσυναισθητικής υποδοχής, αντέχει και υπομένει ενεργητικά προσπαθώντας, ώσπου να φανεί η διαφορά ανάμεσα στην άγνοια και την επίγνωση μέσω της μεταβολής του νου.

Σχόλια:

Οι τυπολογικές περιγραφές γίνονται με κάποια απολυτότητα (τον περιορισμό τον θέτει η ίδια η γλώσσα, ή τουλάχιστον οι συγγραφικές δυνατότητες), αλλά όπως ανέφερα, ο αυταρχισμός είναι χαρακτηριστικό σε διαβάθμιση, από το λιγότερο ως το περισσότερο, και λαμβάνει πολλές μορφές.

Προσέγγισα τον αυταρχικό ως έναν καθημερινό τύπο προσωπικότητας που έχει συνάφεια με τους παθολογικούς τύπους προσωπικότητας: τον ναρκισσιστικό, τον αντικοινωνικό, τον οριακό και τον δραματικό.

copyrighted, Ιωάννα Ν. Τριπερίνα, 11/9/21

 

 

 

Κοινωνικές Τάξεις

 

The psychology of social class: How socioeconomic status impacts thought, feelings, and behaviour

 

Κυριαρχία και γόητρο ως στρατηγικές αλλαγής κοινωνικής τάξης

Με ποιες στρατηγικές μπορεί να αλλάξει κάποιος θέση στην κοινωνική ιεραρχία των τάξεων;

O Maner στο τμήμα ψυχολογίας του Florida State University το ερευνά επιστημονικά.

Η κυριαρχία είναι μια στρατηγική μέσω της οποίας οι άνθρωποι κερδίζουν και διατηρούν την θέση τους στην κοινωνική ιεραρχία των τάξεων χρησιμοποιώντας καταναγκασμό, εκφοβισμό και εξουσία.

Το γόητρο είναι μια στρατηγική μέσω της οποίας οι άνθρωποι κερδίζουν και διατηρούν την θέση τους στην κοινωνική ιεραρχία των τάξεων προβάλλοντας αξιόλογες γνώσεις και δεξιότητες και κερδίζοντας σεβασμό.

Η υιοθέτηση της μιας ή της άλλης στρατηγικής από τον άνθρωπο εξαρτάται από τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του, τα συναισθήματά του, τις στρατηγικές συμπεριφοράς που αναπτύσσει στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, τις στρατηγικές ηγεσίας και τη φυσιολογία του, και επηρεάζει τη λειτουργικότητα και την ευημερία των κοινωνικών ομάδων.

Maner, J. K. (2017). Dominance and Prestige: A Tale of Two Hierarchies. Current Directions in Psychological Science. First published 15 Nov. 2017.

Copyright, 21/11/17, I. N. Triperina, CleverCareer

 

Σημάδια κοινωνικής τάξης: η εμπειρία των οικονομικών ανισοτήτων στην καθημερινή ζωή

 

Αποδελτίωση/μετάφραση της Ι.Ν.Τριπερίνα από το άρθρο

 

Signs of Social Class: The Experience of Economic Inequality in Everyday Life

Michael W. Kraus, Jun Won Park, Jacinth J. X. Tan

Perspectives on Psychological Science

Vol 12, Issue 3, May 2017

 

Όσο αυξάνονται οι οικονομικές ανισότητες τόσο αυξάνονται και οι κοινωνικές, επηρεάζοντας δυσμενώς την υγεία και την ευημερία των ανθρώπων. Σύμφωνα με πολλές μετρήσεις οι οικονομικές ανισότητες βρίσκονται σήμερα στην κορυφή της ιστορικής εξέλιξης (Organisation for Economic Co-operation and Development, 2014; Piketty & Saez, 2014).

 

Οι οικονομικές ανισότητες βιώνονται καθημερινά καθώς επικοινωνούνται σινιάλα κοινωνικής τάξης: συμπεριφορές που παρέχουν πληροφορίες για τα εισοδήματα ενός προσώπου, τα εκπαιδευτικά του επιτεύγματα ή την επαγγελματική του κατάσταση (Adler et al., 1994; Oakes & Rossi, 2003). Οι κοινωνικές ανισότητες φαίνονται στην κοινωνική αλληλεπίδραση με ξένους, στην επιβίβαση σε αεροπλάνα και πλοία, στην μετακίνηση από ένα σχολείο σε άλλο ή από μια γειτονιά σε άλλη (Desmond, 2016). Οι ρομαντικές σχέσεις συμβαδίζουν με την κοινωνική τάξη, καθώς οι άνθρωποι επιλέγουν συντρόφους με ανάλογο εκπαιδευτικό, οικονομικό και επαγγελματικό επίπεδο (Schwartz, 2013). Η πιθανότητα αλλαγής στην ιεραρχία των κοινωνικών τάξεων προς τα πάνω ή προς τα κάτω είναι περιορισμένη, όσο πιο δύσκολη είναι η οικονομική κινητικότητα (Davidai & Gilovich, 2015; Kraus & Tan, 2015).

 

Κοινωνική σύγκριση είναι η αναπόφευκτη πλευρά της αντίληψης των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων (Brickman & Bulman, 1977; Brown, Ferris, Heller, & Keeping, 2007) που λειτουργεί ως μέσο για να συγκεντρώσουν τα πρόσωπα πληροφορίες για τον εαυτό, να ρυθμίσουν τα συναισθήματα και τους στόχους τους, να διαχειριστούν την αβεβαιότητα και να κρίνουν την κανονικότητα των γεγονότων της προσωπικής ζωής (Taylor & Lobel, 1989).

 

Οι έρευνες υποστηρίζουν ότι η κοινωνική τάξη καθορίζεται από την τροφή που τρώνε οι άνθρωποι (Monisaivis & Drewnowski, 2009), τη μουσική και την τέχνη που απολαμβάνουν (DiMaggio & Useem, 1978; Peterson & Kern, 1996; Snibbe & Markus, 2005; Van Eijck, 2001), τις δραστηριότητες του ελεύθερου χρόνου τους (Veblen, 1899/1973), τα γλωσσικά μοτίβα που χρησιμοποιούν (Labov, 1964, 1990, 2006), και τα ρούχα που φορούν (Gillath, Bahns, Ge, & Crandall, 2012).

 

Στις ΗΠΑ οι πολίτες κατηγοριοποιούνται σε τέσσερις κοινωνικές τάξεις, την κατώτερη, την εργατική, τη μεσαία και την ανώτερη, αν και το 90% των ανθρώπων αναγνωρίζουν τον εαυτό τους να εμπίπτουν σε μια από τις δύο μεσαίες κατηγορίες (Hout, 2008).

 

Οι παρατηρητές έχουν την τάση να μαντεύουν σωστά την κοινωνική τάξη κάποιου βασιζόμενοι (με την ακόλουθη ιεραχική σειρά, δηλαδή από το σωστό στο πιο σωστό) σε 60 δευτερόλεπτα παρατήρησης της συμπεριφοράς του, 20 φωτογραφίες του στο Facebook, και με τους τρεις τρόπους (συμπεριφορά, Facebook, ομιλία), ακούγοντας πώς προφέρει 7 απομονωμένες λέξεις (Hertenstein, Holmes, McCullough, & Keltner, 2009).

 

Οι άνθρωποι έχουν την τάση να συνδέονται με ανθρώπους της ίδια τάξης. Σε ένα πρόσφατο πείραμα, οι φοιτητές που ταξινομούν τον εαυτό τους σε ανώτερη τάξη έδειξαν ότι προτιμούν να συνδεθούν ρομαντικά με πρόσωπα που χρησιμοποιούν σινιάλα ανώτερης τάξης (για παράδειγμα: θα ταξιδέψω στην Ευρώπη αυτό το καλοκαίρι), ενώ οι φοιτητές που ταξινομούν τον εαυτό τους σε κατώτερη τάξη έδειξαν ότι προτιμούν να συνδεθούν ρομαντικά με πρόσωπα που χρησιμοποιούν σινιάλα κατώτερης τάξης (για παράδειγμα: θα βρω μια δουλειά αυτό το καλοκαίρι για να συμβάλλω στα οικογενειακά έξοδα) (Côté, Kraus, Piff, Beerman, & Keltner, 2014).

 

Υπάρχει η στερεότυπη εκτίμηση ότι οι πλούσιοι είναι λιγότερο θερμοί και περισσότερο ικανοί, ενώ οι φτωχοί είναι λιγότερο θερμοί και λιγότερο ικανοί (Fiske et al., 2002). Τα στερεότυπα αυξάνουν τις συγκρούσεις μεταξύ των τάξεων (Kraus & Mendes, 2014).

 

Οι άνθρωποι που επιθυμούν να μετακινηθούν προς τα πάνω στην ιεραρχία των τάξεων μπορούν να το καταφέρουν όταν εμφανίζονται σαν να ανήκουν στην τάξη που επιθυμούν να ανέβουν; Οι έρευνες υποστηρίζουν πως μπορούν. Για παράδειγμα στην παραπάνω έρευνα του Fiske et al., 2002 , οι άνθρωποι που μετέδιδαν σινιάλα σύμφωνα με το επιδιωκόμενο στερεότυπο των πλουσίων (λιγότερο θερμοί και περισότερο ικανοί), πέτυχαν να κάνουν τους άλλους να πιστεύουν ότι ανήκουν στην κοινωνική τάξη που επιδιώκουν.

 

 

Μια κοινωνιολογική ανάλυση του φαινομένου της επιλογής σχολείου ως στρατηγικής των κοινωνικών τάξεων έχουν κάνει σε άρθρο τους οι Θεριανός Κ. και Φωτόπουλος Ν.:

Η «γεμάτη φοβίες» ή «φοβική» μεσαία τάξη ελπίζει ότι μέσω της επιλογής σχολείου μπορεί να επιτύχει:

 

Copyright, 9/9/2017, Ιωάννα Ν. Τριπερίνα. Μόνο με την έγγραφη άδεια της συγγραφέως επιτρέπεται η αναδημοσίευση και γενικά η αναπαραγωγή του παρόντος έργου με οποιοδήποτε τρόπο - έντυπο, ηλεκτρονικό, ηχητικό ή οπτικό - ή μορφή - τμηματικά ή περιληπτικά. 

 

 

 

 

 

 

 

Ιωάννα Ν. Τριπερίνα, Ψυχολόγος BSc MSc

αρ.αδείας: 3750/19.5.97

 

Έδρα CleverCareer: Γληνού Δημ. 38, 32200 Θήβα, Βοιωτία, Ελλάδα | T. +302262302619 | K. +306977702872

gmail: ioannatriperina

www.clevercareer.gr

 

copyright Ι.Ν.Τ, 2000-2022

 

 

Υπηρεσίες | Βιογραφικό | Άρθρα | Επικοινωνία

 

 

Χαιρόμαστε να συνδεθούμε μαζί σας