Ψυχολογική Γνωμάτευση 

Γνωματεύσεις για την ψυχική κατάσταση των παιδιών (ψυχική υγεία, ψυχικές διαταραχές, αποκλίσεις, προβλήματα συναισθήματος και συμπεριφοράς, σχέση παιδιού και οικογένειας/σχολείου/κοινότητας) σε περιπτώσεις δικαστικών διενέξεων μεταξύ συζύγων.

Οι περιπτώσεις δικαστικών διενέξεων μεταξύ συζύγων αφορούν ενδεικτικά: έκδοση διαζυγίου, επιμέλεια παιδιών, διατροφή, αμέλεια, εκφοβισμό, καταγγελίες κακοποιήσεων κ.α.

Η ψυχολογική εξέταση και αξιολόγηση ενός παιδιού γίνεται κατόπιν συναίνεσης και των δύο γονέων και φυσικά του ίδιου του παιδιού. Οι δυσλειτουργίες που ανιχνεύονται εκ των πραγμάτων τοποθετούνται μέσα στο συγκρουσιακό πλαίσιο της συζυγικής σχέσης. Οι πιθανές αιτίες των ευρημάτων διατυπώνονται ως ψυχολογικές υποθέσεις (από τις οποίες ξεκινάει η περαιτέρω θεραπευτική εργασία του ψυχολόγου με το παιδί ή/και τους γονείς του). Η ψυχολογική εξέταση και αξιολόγηση καταλήγει στην θεραπευτική πρόταση.

Η στάση και η συμπεριφορά των συζύγων εξετάζεται μέσα από διαδικασία συνεντεύξεων, έγκυρων και αξιόπιστων ψυχολογικών μεθόδων, διαδικασιών και δοκιμασιών με τους ίδιους. Άρα, σε τέτοια περίπτωση, χρειάζεται η ψυχολογική εξέταση αξιολόγηση του καθενός γονέα ξεχωριστά.

Τα αποτελέσματα της ψυχολογικής εξέτασης και αξιολόγησης του παιδιού είναι προτιμότερο να ανακοινώνονται και στους δύο γονείς σε κοινή συνάντηση είτε σε συνάντηση με τον κάθε έναν ξεχωριστά, εάν δεν θέλουν να βρεθούν μαζί. Η Γνωμάτευση χρειάζεται να αναφέρει τον λόγο για τον οποίο συντάσσεται, δηλαδή ποια προορίζεται να είναι η χρήση της, και να συντάσσεται ειδικά για το σκοπό αυτό, προκειμένου να διασφαλίζεται το απόρρητο και ο σεβασμός της προσωπικότητας.

Οι γνωματεύσεις αποτελούν ένα επιστημονικό και επαγγελματικό πλαίσιο για την ενθάρρυνση και την επίτευξη της κατάλληλης φροντίδας των παιδιών από τους γονείς τους, με σκοπό την καλή ψυχική λειτουργία των παιδιών και των ίδιων των γονέων.

Copyright, 6/5/21, Iωάννα N. Tριπερίνα, Ψυχολόγος BSc MSc., αρ. αδείας 3750-19/5/97

Συνεργασία των γονιών στο διαζύγιο

Εκ των πραγμάτων ένα διαζύγιο, ως ξεχωριστή διαβίωση ενός γονέα και του παιδιού, δημιουργεί δυσκολίες στο παιδί. Για αυτό οι γονείς αναλαμβάνουν την ευθύνη να μην χειροτερεύουν την κατάσταση με το πώς λειτουργούν μέσα στο διαζύγιο ή μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες του διαζυγίου. Εάν θεωρήσουμε μάλιστα ότι συχνά δυο γονείς χωρίζουν για να μην είναι το παιδί τους βουβός ακροατής καυγάδων, εύλογο είναι να μην εκθέτουν το παιδί σε διαμάχες και μετά το διαζύγιο ή κατά την ολοκλήρωσή του.

Συχνά ο ένας γονιός αναλαμβάνει το ρόλο να χτίζει όσα γκρεμίζει ο άλλος, ή τείνει να αναλαμβάνει το ρόλο του μοναδικού χτίστη με μεγάλο προσωπικό κόστος.

Από την άλλη πλευρά, ο άλλος γονιός αναλαμβάνει το ρόλο να βλέπει εάν το έργο του χτισίματος του ενός γονιού είναι καλό και να το απολαμβάνει, είτε αισθάνεται παραγκωνισμένος, είτε εξυπηρετείται από αυτό.

Ωστόσο, η ανατροφή των παιδιών, το χτίσιμο, είναι έργο και της μητέρας και του πατέρα. Εκ των πραγμάτων, δεν μπορούν να χτιστούν όλα από τον ένα γονιό, όσο κι αν είναι υπερβάλλων ο ζήλος του. Χρειάζεται να χτίσει και ο άλλος. Και ο ένας να διευκολύνει τον άλλο στο χτίσιμο, όχι να τον σαμποτάρει.

Και τους δύο γονείς που χωρίζουν πάνω από όλα τους ενδιαφέρει το παιδί τους, για αυτό χρειάζεται να προσπαθούν να βρίσκουν λύσεις και όχι προβλήματα. Να προσπαθούν να είναι όσο καλύτεροι χωρισμένοι γονείς γίνεται για χάρη του παιδιού τους. Δεν είναι οξύμωρο σχήμα. Για τις οικογένειες που καταλήγουν στο διαζύγιο, αυτό είναι το καλύτερο οικογενειακό μοντέλο που μπορεί να έχουν. Στα πλαίσια αυτής της στάσης, οι γονείς χρειάζεται να μην αμφισβητούν με άμεσο ή έμμεσο τρόπο ο ένας τον άλλο, γιατί αυτός ο διχασμός μόνο κακό κάνει στο παιδί. Ακόμα και μετά το διαζύγιο οι γονείς χρειάζεται να συνεργάζονται, καθώς δεν παύουν να είναι γονείς.

Συνεργασία είναι η επικοινωνία, η διευκόλυνση της σχέσης των δύο γονέων και των παιδιών μεταξύ τους, η διαχείριση των δυσκολιών και των συγκρούσεων.
Η σύγκριση του τι έχει ο ένας και τι ο άλλος γονιός φέρνει ανταγωνισμό. Δεν "είναι" το ίδιο οι δύο γονείς (είναι η μητέρα και ο πατέρας, ο άντρας και η γυναίκα...) για να συγκρίνουν εάν "έχουν" το ίδιο.
Τέλεια συνεργασία δεν υπάρχει, πάντα θα υπάρχουν διαφωνίες και διαφορές για τις οποίες δεν ενοχοποιείται ο ένας ή ο άλλος, είναι απόρροια της συνθήκης τους διαζυγίου. Το 50-50 είναι ιδανικό, δεν εφαρμόζεται στην πράξη.
Οι διαμεσολαβητές σε θέματα διαζυγίου (δικηγόροι, σύμβουλοι περιουσίας κλπ) έχουν τις δικές τους επαγγελματικές αξίες, τις οποίες χρειάζεται να γνωρίζουν οι γονείς.

Copyright, 13/12/12, I. N. T.

Συνεπιμέλεια

Στο νομοσχέδιο που αναμένεται να κατατεθεί για την αναμόρφωση του οικογενειακού δικαίου περιλαμβάνεται η υποχρεωτική κοινή άσκηση της επιμέλειας των παιδιών στο διαζύγιο. Πολλή συζήτηση έχει αναπτυχθεί το τελευταίο διάστημα γύρω από το θέμα της συνεπιμέλειας (βλ. παρακάτω τον δημόσιο διάλογο όπως αντλήθηκε από δημοσιεύματα).

Η εμπειρία μου στα πλαίσια της άσκησης του επαγγέλματός μου με έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η συνεπιμέλεια είναι το αποτέλεσμα των ψυχολογικών διεργασιών των γονέων όσον αφορά (α) στην αντίληψη του νέου τους ρόλου (μόνο μητέρα ή μόνο πατέρας και όχι σύντροφος/σύζυγος), (β) στη συναισθηματική αντιμετώπιση της μετάβασης από το γάμο, τη συζυγία, τη συντροφικότητα, στο διαζύγιο, μετάβαση η οποία μπορεί να περιλαμβάνει την θεραπεία των αιτίων και των συνεπειών της ενδοοικογενειακής βίας, την επεξεργασία των κοινωνικών προκαταλήψεων και διακρίσεων (έμφυλων, ταξικών), κ.α., και (γ) στη συμφωνία ενός κοινού πλαισίου ανατροφής και διαπαιδαγώγησης του παιδιού, που -καθώς αναπόφεκτα απορρέει από τα αξιακά συστήματα των γονέων- χρειάζεται επεξεργασία, επίγνωση και κατάλληλη αξιοποίηση.

Για αυτούς τους λόγους η συνεπιμέλεια δεν είναι ένας νομικός όρος που κατοχυρώνεται (ή επιβάλλεται) νομοθετικά, αλλά μια ψυχολογική "υπόθεση" που επιτυγχάνεται μέσα από τη διαμεσολάβηση ενός έμπειρου ψυχολόγου στο διαζύγιο, με τη συνεργασία του ψυχολόγου με τον κάθε έναν γονιό ξεχωριστά, αλλά και τους δύο μαζί. Πολλοί διαζευγμένοι γονείς, μέσω επίπονων διαδικασιών καταφέρνουν ήδη εδώ και δεκαετίες - χωρίς την υποχρέωση ενός νόμου και σε ορισμένες περιπτώσεις χωρίς τη διαμεσολάβηση του ψυχολόγου -  να ασκούν από κοινού την επιμέλεια των παιδιών τους, πρωτίστως για το συμφέρον των παιδιών αλλά και αποκομίζοντας τα οφέλη της οι ίδιοι. Μια επιβεβλημένη συνεπιμέλεια σε πολλές περιπτώσεις θα κινδύνευε να ξεπεράσει, να αρνηθεί, ή να απωθήσει αυτές τις επίπονες διαδικασίες, τις απαραίτητες ψυχολογικές διεργασίες των γονέων, για να επιτευχθεί επί της ουσίας η κοινή επιμέλεια, αναγάγοντας την συνεπιμέλεια σε μια τυπική υπόθεση με εξωτερικά και όχι εσωτερικά κίνητρα.

Copyright, 6/1/21, Iωάννα Ν. Τριπερίνα

Από το δημόσιο διάλογο: (τυχαία επιλογή δημοσιευμάτων - δημοσιεύματα που έρχονται ψηλά σε μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο, των οποίων την εγκυρότητα δεν ελέγχουμε)

Αλλαγές στην επιμέλεια τέκνου: Ποιες αποφάσεις οφείλουν οι γονείς να λαμβάνουν απο κοινού (Αναλυτικά η τροπολογία)

Νόμος για τη συνεπιμέλεια - Το ψήφισμα από 16 οργανώσεις γυναικών που ζητούν να μην αλλάξει το οικογενειακό δίκαιο

Συνεπιμέλεια: Και οι δύο γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά, όχι οι δικαστές
 

Απάντηση στο ψήφισμα των γυναικείων οργανώσεων από το Σύλλογο Συνεπιμέλεια

Νέο οἰκογενειακό δίκαιο μέ μοναδικό θῦμα τό παιδί!

Να πάψει κάθε επέμβαση στο οικογενειακό δίκαιο \ Το ανύπαρκτο σύνδρομο γονικής αποξένωσης
 

Επιδίωξη η συνεπιμέλεια των παιδιών, κόντρα στην έμφυλη και ταξική ανισότητα

Υποχρεωτική συνεπιμέλεια - μια αντιδραστική μεταρρύθμιση οικογενειακού δικαίου

H ευημερία των παιδιών υπό το καθεστώς της κοινής φυσικής επιμέλειας

Ενημέρωση του παιδιού κάθε ηλικίας για το διαζύγιο

Όσο κι αν είναι πολιτισμένο ένα διαζύγιο και καλοπροαίρετη η διάθεση και των δύο γονέων, το παιδί χρειάζεται ειδική υποστήριξη που μπορούν να του την παρέχουν μόνο οι γονείς του, αφού υποστηριχθούν ειδικά και οι ίδιοι. Χρειάζεται να συνεννοούνται και να συνεργάζονται για χάρη του, να έχουν συνέπεια, να κοιτούν το βάθος και όχι την επιφάνεια. Χρειάζεται να μιλούν με το παιδί για το παρελθόν, για το πώς έφτασαν τα πράγματα ως το διαζύγιο, για τα συναισθήματά τους, για όλα. Χωρίς ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, χωρίς έντονους συναισθηματισμούς και εξάρσεις, αλλά ήπια, εκφράζοντας με σαφήνεια ότι αυτός είναι ο τρόπος που βλέπουν τα πράγματα από τη δική τους πλευρά, άρα μιλώντας μόνο για τον εαυτό τους και για τις συνέπειες που είχε πάνω τους η στάση της άλλης πλευράς. Δεν μοιράζονται αυτά τα δεδομένα με το παιδί τους για να τους καταλάβει το παιδί τους και να τους δικαιώσει, αλλά γιατί το παιδί χρειάζεται να γνωρίζει βασικά πράγματα που το αφορούν και να μάθει να αναγνωρίζει, να κατανοεί και να εκφράζει τα συναισθήματά του, όπως το κάνει και ο γονέας–πρότυπο. Είναι καλό να ρωτούν οι γονείς πώς νιώθει το παιδί που μένουν ξεχωριστά και τι έχει ανάγκη, τι χρειάζεται, τι προτιμά. Οι γονείς μην περιμένουν πάντα να πάρουν απάντηση ή να πάρουν την απάντηση που ισχύει. Αλλά θα δίνουν στο παιδί την ευκαιρία να καταλάβει ότι το νοιάζονται, και αυτό θα διευκολύνει τις σκέψεις του παιδιού, θα αρχίσει να ξεμπλοκάρει το σύστημα και να ρέει η σκέψη και το συναίσθημα καλύτερα, πράγμα που θα ξεμπλοκάρει και όλα αυτά που συμπεριφορικά και σωματικά δεν βγάζει προς τα έξω, ή τα βγάζει κατακλυσμικά. Είναι ευθύνη των γονέων να βοηθήσουν το παιδί τους και να προσπαθήσουν να το κάνουν μαζί, να συνεργαστούν για χάρη του. Όπως παρατηρήσατε, η ενημέρωση του παιδιού είναι μια διαρκής στάση και όχι μια συνάντηση ανακοίνωσης της απόφασης των γονέων να χωρίσουν. Το διαζύγιο είναι μια πορεία, δεν είναι μια απόφαση που ανακοινώνεται.

Copyright, 13/12/12, I. N. T.

Τι χρειάζεται να γνωρίζουν οι γονείς που παίρνουν διαζύγιο όταν το παιδί τους είναι πολύ μικρό

Το παιδί μέχρι τα τρία του χρόνια, έχει απαραίτητη ανάγκη τη μάνα του, ενώ χρειάζεται τον πατέρα του. Με τη μητέρα του έχει ανάγκη να δημιουργήσει ασφαλή προσκόλληση, ενώ τον πατέρα του τον χρειάζεται κυρίως με τη μορφή της υποστήριξης της μητέρας στο νέο ρόλο της. Την απομάκρυνση από τη μητέρα του μπορεί να τη βιώνει ως άρνηση της μητέρας (του στήθους, της αγκαλιάς, της ασφάλειας για τις λειτουργίες εκκένωσης, του φαγητού), πράγμα που έχει δυσμενείς συνέπειες στη συμπεριφορά του (ύπνος, θηλασμός, γεύματα, αφόδευση, συναισθηματικό μπέρδεμα).

Το παιδί χρειάζεται να έχει μια σταθερή, συνεπή και προβλεπόμενη επαφή με τον μη έχοντα την επιμέλεια γονέα, τόσο πρόσωπο με πρόσωπο όσο και εξ αποστάσεως. Αυτή η επαφή χρειάζεται να ενσωματώνεται στη ζωή του παιδιού με τον έχοντα την επιμέλεια γονέα, όχι να την ανακόπτει ή να την παρακωλύει ή να την ξαφνιάζει απρόβλεπτα. Για αυτό χρειάζεται συνεργασία των δυο γονέων και σταδιακή προσαρμογή του παιδιού.

Copyright, 13/12/12, I. N. T.

Προβλήματα στην επικοινωνία του μη έχοντα την επιμέλεια γονιού με το παιδί του

Βεβαίως, η κάθε περίπτωση είναι μοναδική και χρειάζεται εξατομικευμένη προσέγγιση. Οι γενικεύσεις γίνονται για τις ανάγκες της συγγραφής του θέματος.

Ασυνεπής επικοινωνία

Όταν κατ' επανάληψη ο μη έχων την επιμέλεια γονέας δεν σέβεται το συμφωνημένο πρόγραμμα της επικοινωνίας του με το παιδί (δηλαδή δεν βλέπει το παιδί τακτικά, κι όταν το βλέπει, προσδιορίζει αυτός αυθαίρετα την ώρα που θα παραλάβει και θα επιστρέψει το παιδί), τότε παραβιάζει τα δικαιώματα του παιδιού και του έχοντα την επιμέλεια γονέα. Σε αυτές τις περιπτώσεις παρατηρούνται συχνά προβλήματα προσαρμογής του παιδιού, στη διατροφή, στον ύπνο, στον έλεγχο των σφιγκτήρων, και στη γενικότερη συμπεριφορά του. Τη Δευτέρα δεν ξυπνά με τίποτα να πάει σχολείο και μετά κάνει εμετό και στιγμιαία υψηλό πυρετό, ή, εάν είναι μικρότερο, δεν αναπνέει σωστά, δεν φυσάει προς τα έξω να καθαρίσει τη μύτη του, δεν επιτρέπει να του καθαρίσουν τα αυτιά του, κατακρατεί τα ούρα του ή τα βγάζει κατακλυσμικά…συγκρατεί τα συναισθήματά του, δεν ξέρει ακριβώς τι νιώθει, δεν ξέρει πώς να το εκφράσει, και κάνει ξεσπάσματα.
Επικοινωνία πειροτέχνημα

Όταν ο γονέας είναι απών από τη ζωή του παιδιού, δεν τηλεφωνεί ποτέ, δεν ρωτάει τίποτα για το παιδί, δεν το ξέρει το παιδί, δεν έχει δικαίωμα να εμφανίζεται ξαφνικά στη ζωή του και να το παίρνει να περάσουν μαζί την …Πρωτοχρονιά. Για να φτάσει στο σημείο να μένει το παιδί μαζί του για μεγάλο διάστημα ή σε συναισθηματικά έντονες περιστάσεις, όπως οι γιορτές, πρέπει να βιώσει σταδιακή προσαρμογή στην παραμονή με τον ένα γονέα και στην απομάκρυνση από τον άλλο γονέα. Χωρίς ο γονέας να έχει πετύχει την εξοικείωση με το παιδί, χωρίς δηλαδή να έχει πετύχει να δημιουργήσει μια σταθερή, συνεπή και ασφαλή σχέση με το παιδί, δεν μπορεί να επιδιώκει την ολιγοήμερη διαμονή ή τη διανυκτέρευση μαζί του, γιατί ο σκοπός τους δεν είναι να διευκολύνεται ο γονέας αλλά να ευνοείται το παιδί. Ο γονέας που έχει επικοινωνία τύπου πυροτεχνήματος με το παιδί του, το κακοποιεί ψυχολογικά και ο άλλος γονέας χρειάζεται να μη συναινεί με τον τρόπο του σε αυτή την κακοποίηση. Η συναίνεση γίνεται συνήθως για χάρη του παιδιού «καλύτερα να τον βλέπει έτσι, παρά να μην τον βλέπει καθόλου». Αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι η διεκδίκηση του δικαιώματος του παιδιού να έχει σταθερή, συνεπή και ασφαλή επικοινωνία με τον μη έχοντα την επιμέλεια γονέα (θεωρώντας δεδομένο ότι αυτά τα δικαιώματα τα έχει κατοχυρωμένα το παιδί με τον γονέα που έχει την επιμέλεια).

Επικοινωνία και άλλοι

Μια άλλη παράμετρος της επικοινωνίας του γονέα με το παιδί είναι ότι αυτή αφορά πρωτίστως τους δυο τους και δευτερευόντως τους παππούδες, άλλα συγγενικά πρόσωπα, ή τυχόν νέους συντρόφους, οι οποίοι κάποιες φορές υποκαθιστούν τον γονέα. Ο γονέας έχει τον κύριο λόγο στην επικοινωνία του με το παιδί και οι άλλοι τον συμπληρώνουν δεν τον υποκαθιστούν. Άρα ο γονέας χρειάζεται να φροντίζει να περνά χρόνο μόνος του με το παιδί του και να το διευκολύνει στην προσαρμογή του με τους άλλους, χωρίς να αφήνει το ρόλο τους στους άλλους.

Πολύ συχνή επικοινωνία

Ο έχων την επιμέλεια γονέας από την πλευρά του έχει δικαίωμα να μπορεί να ρυθμίζει το πρόγραμμα της ζωής του ήρεμα και ανεμπόδιστα, χωρίς ανεξέλεγκτες παρεμβάσεις. Η ανάγκη του μη έχοντα την επιμέλεια να επικοινωνεί πολύ συχνά με το παιδί (πχ. τηλεφωνώντας πολλές φορές μέσα στη μέρα) μπορεί να πηγάζει από κίνητρα όπως η ανασφάλεια, η έλλειψη εμπιστοσύνης, ο έλεγχος. Είναι προτιμότερο για τη συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού και τη λειτουργικότητα της σχέσης των τριών, να δηλώσουν και οι δύο γονείς στο παιδί ότι όποτε το ίδιο θέλει μπορεί να ζητάει και να εισακούγεται να επικοινωνεί (πχ. τηλεφωνικά) με τον γονέα που απουσιάζει. Εάν για την τηλεφωνική επικοινωνία γονέα και παιδιού μεσολαβεί ο έχων την επιμέλεια, είτε γιατί την επιδιώκει ο ίδιος ο έχων την επιμέλεια, είτε γιατί δεν μπορεί να αρνηθεί στην επιμονή του μη έχοντα την επιμέλεια, οι σχέσεις των γονέων περιπλέκονται και συνήθως δημιουργούνται αιτίες προστριβών οι οποίες επιβαρύνουν το παιδί.

Copyright, 13/12/12, I. N. T.

Ας βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση ενός παιδιού διαζευγμένων γονέων

Μαζεύεις τα πράγματά σου και μετακινείσαι από το ένα σπίτι στο άλλο, που και τα δύο είναι σπίτια σου. Η ζωή σου έχει δύο κέντρα και συχνά, ή λιγότερο συχνά, μεταφέρεσαι από το ένα κέντρο στο άλλο, και το κάθε ένα από αυτά έχει πολύ διαφορετική νοοτροπία, πολύ διαφορετικό στυλ ζωής και αξίες. Σε κάποιες περιπτώσεις, άνθρωποι που βλέπεις μια φορά το χρόνο σε πλημμυρίζουν ενδιαφέρον εισβάλλοντας στη ζωή σου και προσπαθώντας να συμπυκνώσουν αυτά που έχουν χάσει μαζί σου. Αυτό δεν εξυπηρετεί εσένα, αλλά αυτούς που θέλουν να σε χαρούν. Όμως εσύ δεν θέλεις να είσαι πομπός χαράς, αλλά να σε αναγνωρίζουν ως αυτό που είσαι, ένας ιδιαίτερος μικρός άνθρωπος, που ζει σε ιδιαίτερες συνθήκες.

Είναι δύσκολο για ένα παιδί να τακτοποιήσει δύο διαφορετικές ζωές. Δεν είναι εύκολο για το παιδί να ταξινομήσει μέσα του αυτά που ζει όταν είναι πολύ διαφορετικά, και η προσαρμογή απαιτεί χρόνο. Δυο ζωές δεν είναι λειτουργικό να έχει το παιδί των διαζευγμένων γονέων. Είναι ευθύνη των γονέων να ρυθμίσουν έτσι τα πράγματα που να έχει μια ζωή το παιδί, η οποία ρέει φυσικά, από το ένα σπίτι στο άλλο, εξελίσσεται, δεν κάνει πισωγυρίσματα. Αυτό μόνο όταν συνεργαστούν οι γονείς μπορεί να επιτευχθεί και χρειάζεται χρόνο και προσπάθεια αυτή η συνεργασία των γονέων, μεταξύ τους και με το παιδί.

Copyright, 13/12/12, I. N. T.

Θηλασμός και διαζύγιο

Παναγία Γαλακτοτροφούσα, 1784, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα.

Η Παναγία θηλάζει, Andrea Solaria (1460-1520), Μoυσείo τoυ Λoύβρoυ, Γαλλία.

Τι χρειάζεται να γνωρίζουν για το θηλασμό οι γονείς που χωρίζουν;

Η σωματική επαφή μητέρας-παιδιού κατά το θηλασμό συμβάλει ουσιαστικά στην εγκαθίδρυση ισχυρού δεσμού μητέρας-παιδιού, πράγμα απαραίτητο να συμβεί στα πρώτα τρία χρόνια της ζωής του παιδιού. Δεσμός είναι το συναισθηματικό δέσιμο της μητέρας με το παιδί της. Συναισθηματικό δέσιμο σημαίνει στοργή, φροντίδα, ευαισθησία, ζεστασιά και αγάπη άνευ όρων προς το παιδί από την πλευρά της μητέρας, που εκδηλώνονται καθώς η μαμά αναγνωρίζει και κατανοεί την ανάγκη του παιδιού και ανταποκρίνεται σε αυτήν. Ο θηλασμός και η επαφή με τη μαμά είναι ανάγκη του παιδιού. Έτσι, από την έναρξη της ζωής του, το παιδί βιώνει ότι τα μυνήματα που μεταδίδει στη μητέρα του γίνονται αντιληπτά από αυτήν και τα ικανοποιεί, πράγμα που αυξάνει την εμπιστοσύνη του παιδιού στον εαυτό του και στους άλλους, οργανώνοντας έτσι τη συμπεριφορά του με σταθερό και συνεπή τρόπο.

Ο θηλασμός ενός βρέφους και ενός μικρού παιδιού είναι ανάγκη δική του και όχι της μητέρας του. Την ανάγκη αυτή, όταν η οικογένεια ζει ένα διαζύγιο, μπορούμε να τη συσχετίσουμε με το «συναισθηματικό κενό» που έχει αφήσει η προβληματική σχέση των γονέων και ο χωρισμός τους, κενό το οποίο το παιδί μπορεί να καλύπτει με το θηλασμό. Τα έξυπνα παιδιά βρίσκουν τρόπους να αυτοσυντηρηθούν στις συναισθηματικές δυσκολίες που βιώνουν, και ενισχύονται από τον ίδιο το θηλασμό, γιατί αντιλαμβάνονται ότι τα κάνει πιο υγιή, έξυπνα και δυνατά συναισθηματικά. Οι μητέρες που αναγνωρίζουν την ανάγκη των παιδιών τους να θηλάσουν και την ικανοποιούν υπομονετικά, παρόλο που ενδεχομένως είναι πολύ δύσκολο για τη θηλάζουσα μαμά που βιώνει την ένταση ενός διαζυγίου, αξίζουν την αναγνώριση για το καλό που κάνουν. Στο θηλασμό δεν χωρά η ερμηνεία της χρησιμοποίησής του από τη μητέρα για το δικό της όφελος. Είναι διαφορετικό πράγμα ότι και για τη μητέρα λειτουργεί ευεργετικά ο θηλασμός που με την έκλυση ωκυτοκίνης και προλακτίνης δημιουργεί αισθήματα στοργής και ηρεμίας. Όσον αφορά το παιδί είναι βέβαιο ότι ο θηλασμός μόνο καλό κάνει, ειδικά σε ένα παιδί που οι γονείς του χωρίζουν, για αυτό χρειάζεται οι πατέρες να εκτιμούν τη στάση των μητέρων και να την υποστηρίζουν, αντί να την ενοχοποιούν και να τη σαμποτάρουν. Οι ενοχές και το σαμποτάζ, παρεμβαίνουν στην ψυχολογική στάση της μητέρας στο θηλασμό και παίρνουν τη μορφή των δηλώσεων του τύπου «η στεναχώρια μου έκοψε το γάλα», πράγμα που δεν ισχύει οργανικά, αλλά ψυχολογικά ισχύει καθώς γίνεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Copyright, 13/12/12, I. N. T.

Copyright, 13/12/12, I. N. T.

Copyright, 4/1/22, Ιωάννα Ν. Τριπερίνα. Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση και γενικά η αναπαραγωγή του παρόντος έργου με οποιοδήποτε τρόπο - έντυπο, ηλεκτρονικό, ηχητικό ή οπτικό - ή μορφή - τμηματικά ή περιληπτικά - χωρίς την έγγραφη άδεια της συγγραφέως.